GF nadal nie dostałam i nie mam pojęcia, kiedy je dostanę, aczkolwiek wiem już, gdzie jadę.
Ledwie wróciłam z Bydgoszczy, odebrałam telefon od Rotarianki z Australii!
Dzięki naszej 24-minutowej rozmowie (boję się rachunku, w końcu to rozmowa międzykrajowa) poznałam miasto i rodzinę. Jadę do miasteczka położonego około 1h 45minut jazdy od Melbourne, ok. 30km od morza, do 6 tysięcznego Leongatha. Mają tam KFC, Subway'a, i, jak to Australijczycy mówią, Macca's (McDonald's) a ponadto kino i basen (i sporo sklepów z wyposażeniem typu opony samochodowe, z tego co widziałam w google Earth). Da radę, moje miasteczko jest podobnych rozmiarów i w podobnej odległości od naszej stolicy (tylko do morza dalej ;( ), więc warunki mam dosyć podobne.
Moi host rodzice nazywają się Colin i Chris. Colin jest lokalnym prawnikiem-adwokatem, a Chris nauczycielką w mojej szkole, tj. St. Mary McKillop College. Przy czym jest to szkoła katolicka. Jak się wpisuje w aplikacji, że jest się katolikiem, to później się tak ma. No, dobra, to zabrzmiało, jakbym była z tego powodu nieszczęśliwa - nie jestem. Nie ukrywam, że często nie łapię przesłań Kościoła, ale idąc do takiej szkoły mam szansę je zrozumieć i w ogóle się uduchowić.
Wiem też, że mój Counselor (tj. osoba, do której mam się zwracać z problemami i nie tylko) ma na imię Mary. Jak moja siostra, swoją drogą.
Odnośnie szkoły - tu jest link do jej strony - http://www.mackillopleongatha.catholic.edu.au/
A skoro już mowa o linkach, tu jest też link do strony, na której są zdjęcia i inne informacje o Leongacie. Chyba tak to by się odmieniało... - http://www.travelvictoria.com.au/leongatha/photos/
poniedziałek, 28 kwietnia 2014
Bydgoszcz Meeting
W dniach 25 - 27 kwietnia mieliśmy tzw. Orientation Meeting w Bydgoszczy. Spotkali się tam - przynajmniej teoretycznie - wszyscy tzw. outbounds, czyli wyjeżdżający w te wakacje na wymianę Polacy. Mieliśmy też przyjemność poznać wymieńców, którzy przyjechali do Bydgoszczy z USA, Kanady i Meksyku.
Zaczynając od początku, miałam niemałego stracha, bo miałam przybyć na to spotkanie z mamą (trzeba mieć rodzica ze sobą) i stałyśmy na autostradzie, zamiast jechać, toteż przytoczyłyśmy się pod hotel Agat** dopiero koło 21.30, podczas gdy teoretycznie powinnyśmy tam być najpóźniej o 20 - przy czym jakieś zajęcia zaczęły się już o 19. Okazało się jednak, że nie byłyśmy ostatnie, więc odetchnęłam z ulgą. Mieliśmy parę gier,żebyśmy "wiedzieli, jak to jest w pierwszych dniach wymiany". Te zajęcia prowadzili Inbounds, czyli ci, co przyjechali w tym roku do Polski (właśnie USA, Kanada i Meksyk). Trochę się speszyłam pierwszym zadaniem, bo nie ogarnęłam reguł (przyszłam w jego połowie), ale doszłam do wniosku, że mam inne problemy na głowie.
Chociażby moje własne nazwisko. W formularzu rejestracyjnym na ten RYE Camp (Rotary Youth Exchange, radzę zapamiętać ten skrót) wyraźnie wpisałam "Anna Samoń-Drzewicka". To nie, rzecz jasna na identyfikatorze musieli wpisać "Drzewiecka"! To naprawdę potrafi irytować, zwłaszcza gdy ludzie nieustannie przekręcają tak proste nazwisko. I gdybym dyktowała je na głos, to rozumiem, że mogli źle usłyszeć, ale było napisane jak wół... No dobrze, wrzucę zdjęcie, aby podkreślić ogromną krzywdę, jaką mi wyrządzono:
Ale do rzeczy: spać poszliśmy późno, a rano trzeba wstać, więc nieprzytomnie stoczyłam się z łóżka i poszłam na śniadanie - za śniadanie muszę Agat pochwalić, mieli świeże bułeczki i ogólnie dobre jedzenie. A potem bite 6 godzin wykładu o wymianie i w ogóle. Najgorsze było to, że do Australii jedzie oprócz mnie tylko jedna dziewczyna - było nas za mało, żeby utworzyć własną grupę, toteż zostałyśmy podłączone do grupy "Amerykanów" i dowiedziałyśmy się, jakie są USA, ale o Australii nie dowiedziałyśmy się w zasadzie niczego, poza ogólnymi informacjami dotyczącymi wszystkich państw. Przynajmniej teraz mam namiar na ludzi, którym mogę się wypłakać i wiem co i jak.
Tak czy inaczej, śniadanie było o 8, a obiad o 15. 7 godzin pomiędzy dwoma różnymi posiłkami. Nawet przerwa na kawę i ciasteczko nie mogły pohamować ogromnego burczenia w brzuchach i głodu szerzącego się wśród przyszłych wymieńców, toteż gdy nadszedł czas na posiłek, wszyscy rzuciliśmy się do stołów jak szaleni. Obiad byłby dobry, gdyby nie za mała ilość sosu do kurczaka - bez niego mięso było suche, co trochę pogarszało ogólne wrażenie. Po obiedzie mały spacer po Bydgoszczy i kręgle, a potem bankiet.
Bankiet to było coś.
Najpierw zjedliśmy kolację, na którą były różne dobre rzeczy, m.in. z grilla. Ale potem dowiedzieliśmy się, że mamy siedzieć i gadać. No dobra, pierwsze pół godziny było fajne. Ale w końcu zaczęliśmy się nudzić, aż dowiedzieliśmy się, że mamy tak siedzieć do niewiadomoktórejgodziny, czyli zapewne dość długo. Postanowiliśmy, jak to ujął szef spotkania, "otwierać granice", toteż rozpoczęliśmy dysputę, cóż to otwieranie granic ma znaczyć. Czy to przenośnia, czy może jednak nie? A może wysyłają nas na granicę Korei północnej i południowej albo - jak zauważył jeden z chłopaków - na Krym? Zdania były bardzo podzielone.
Ostatecznie, uwolniono nas koło 22.30. Radośnie powróciliśmy do sypialni, gdzie razem z Magdą obejrzałyśmy jeszcze jakiś ciekawy film o kobietach, które mordowały mężów, tj. o Czarnych Wdowach. Potem zaczął się jeszcze CSI, ale zaniemogłyśmy i w końcu zasnęłysmy.
Rano śniadanie, spotkanie z p. Krzysztofem Kopycińskim i około dwugodzinny wykład, który w dużej mierze powtarzał to, co było w sobotę, po czym odprawa. Padliśmy ofiarą sesji zdjęciowej oraz dostaliśmy parę świetnych rzeczy. A oto i one. Przypinki do marynarki (im więcej przypinek na rotariańskiej marynarce, tym lepiej, służą do wymiany z innymi wymieńcami):
Podsumowując cały wyjazd, wielu rzeczy się upewniłam, sporo wbrew pozorom dowiedziałam. Teraz przynajmniej czuję się pewniej. No i mam magiczną listę 35 pytań, które mam zadać host rodzicom, aby uzgodnić, jak my mamy ze sobą przeżyć pod jednym dachem.
Zaczynając od początku, miałam niemałego stracha, bo miałam przybyć na to spotkanie z mamą (trzeba mieć rodzica ze sobą) i stałyśmy na autostradzie, zamiast jechać, toteż przytoczyłyśmy się pod hotel Agat** dopiero koło 21.30, podczas gdy teoretycznie powinnyśmy tam być najpóźniej o 20 - przy czym jakieś zajęcia zaczęły się już o 19. Okazało się jednak, że nie byłyśmy ostatnie, więc odetchnęłam z ulgą. Mieliśmy parę gier,żebyśmy "wiedzieli, jak to jest w pierwszych dniach wymiany". Te zajęcia prowadzili Inbounds, czyli ci, co przyjechali w tym roku do Polski (właśnie USA, Kanada i Meksyk). Trochę się speszyłam pierwszym zadaniem, bo nie ogarnęłam reguł (przyszłam w jego połowie), ale doszłam do wniosku, że mam inne problemy na głowie.
Chociażby moje własne nazwisko. W formularzu rejestracyjnym na ten RYE Camp (Rotary Youth Exchange, radzę zapamiętać ten skrót) wyraźnie wpisałam "Anna Samoń-Drzewicka". To nie, rzecz jasna na identyfikatorze musieli wpisać "Drzewiecka"! To naprawdę potrafi irytować, zwłaszcza gdy ludzie nieustannie przekręcają tak proste nazwisko. I gdybym dyktowała je na głos, to rozumiem, że mogli źle usłyszeć, ale było napisane jak wół... No dobrze, wrzucę zdjęcie, aby podkreślić ogromną krzywdę, jaką mi wyrządzono:
Ale do rzeczy: spać poszliśmy późno, a rano trzeba wstać, więc nieprzytomnie stoczyłam się z łóżka i poszłam na śniadanie - za śniadanie muszę Agat pochwalić, mieli świeże bułeczki i ogólnie dobre jedzenie. A potem bite 6 godzin wykładu o wymianie i w ogóle. Najgorsze było to, że do Australii jedzie oprócz mnie tylko jedna dziewczyna - było nas za mało, żeby utworzyć własną grupę, toteż zostałyśmy podłączone do grupy "Amerykanów" i dowiedziałyśmy się, jakie są USA, ale o Australii nie dowiedziałyśmy się w zasadzie niczego, poza ogólnymi informacjami dotyczącymi wszystkich państw. Przynajmniej teraz mam namiar na ludzi, którym mogę się wypłakać i wiem co i jak.
Tak czy inaczej, śniadanie było o 8, a obiad o 15. 7 godzin pomiędzy dwoma różnymi posiłkami. Nawet przerwa na kawę i ciasteczko nie mogły pohamować ogromnego burczenia w brzuchach i głodu szerzącego się wśród przyszłych wymieńców, toteż gdy nadszedł czas na posiłek, wszyscy rzuciliśmy się do stołów jak szaleni. Obiad byłby dobry, gdyby nie za mała ilość sosu do kurczaka - bez niego mięso było suche, co trochę pogarszało ogólne wrażenie. Po obiedzie mały spacer po Bydgoszczy i kręgle, a potem bankiet.
Bankiet to było coś.
Najpierw zjedliśmy kolację, na którą były różne dobre rzeczy, m.in. z grilla. Ale potem dowiedzieliśmy się, że mamy siedzieć i gadać. No dobra, pierwsze pół godziny było fajne. Ale w końcu zaczęliśmy się nudzić, aż dowiedzieliśmy się, że mamy tak siedzieć do niewiadomoktórejgodziny, czyli zapewne dość długo. Postanowiliśmy, jak to ujął szef spotkania, "otwierać granice", toteż rozpoczęliśmy dysputę, cóż to otwieranie granic ma znaczyć. Czy to przenośnia, czy może jednak nie? A może wysyłają nas na granicę Korei północnej i południowej albo - jak zauważył jeden z chłopaków - na Krym? Zdania były bardzo podzielone.
Ostatecznie, uwolniono nas koło 22.30. Radośnie powróciliśmy do sypialni, gdzie razem z Magdą obejrzałyśmy jeszcze jakiś ciekawy film o kobietach, które mordowały mężów, tj. o Czarnych Wdowach. Potem zaczął się jeszcze CSI, ale zaniemogłyśmy i w końcu zasnęłysmy.
Rano śniadanie, spotkanie z p. Krzysztofem Kopycińskim i około dwugodzinny wykład, który w dużej mierze powtarzał to, co było w sobotę, po czym odprawa. Padliśmy ofiarą sesji zdjęciowej oraz dostaliśmy parę świetnych rzeczy. A oto i one. Przypinki do marynarki (im więcej przypinek na rotariańskiej marynarce, tym lepiej, służą do wymiany z innymi wymieńcami):
A oto koło Rotary, które muszę sobie przyszyć do marynarki i świecić nim na prawo i lewo:
a to jest nasz magiczny hotel Agat**. Stoję gdzieś na środku, haha:
czwartek, 10 kwietnia 2014
Znam dystrykt!
No więc dostałam właśnie mail od przewodniczącego dystryktu, do którego jadę. Wiem też, że razem ze mną trafi do tegoż dystryktu dwunastu innych wymieńców, z czego dwóch jest z Niemiec, a reszta to Kanada, USA, Szwajcaria, Dania, Belgia, Brazylia, Finlandia i Tajwan. Będzie ciekawie. Wow.
A teraz, do rzeczy: mój dystrykt to dystrykt 9820, Victoria, czyli tam, gdzie jest Melbourne. Szczerze mówiąc, wolałabym trafić nie do samej byłej stolicy, ale gdzieś na tereny podmiejskie, ale i tak płakać NIE będę. Notka krótka, ale treściwa. No.
P.S.
Koleżanka każe mi przekazać, że będzie za mną tęsknić. To takie urocze... :D
A teraz, do rzeczy: mój dystrykt to dystrykt 9820, Victoria, czyli tam, gdzie jest Melbourne. Szczerze mówiąc, wolałabym trafić nie do samej byłej stolicy, ale gdzieś na tereny podmiejskie, ale i tak płakać NIE będę. Notka krótka, ale treściwa. No.
P.S.
Koleżanka każe mi przekazać, że będzie za mną tęsknić. To takie urocze... :D
Subskrybuj:
Posty (Atom)